.

Silence Dream Maiden Bradley
'Skye'

☆ 19-10-2009 - † 25-03-2022

Onvoorstelbaar, maar waar... we hebben onze Skye moeten laten inslapen om haar een lijdensweg te besparen. Ons eerste teefje, onze "Glamourous Blonde" zoals ooit op een van haar keurrapporten stond. Onze oermoeder, die 27 kinderen met super karakters, 36 kleinkinderen, 69 achterkleinkinderen en 4 achter-achterkleinkinderen nalaat. De hond die een giftige adderbeet overleefde, de alphateef die zonder met haar ogen te knipperen of een lip op te trekken haar roedel met stabiele poot leidde.

De enige momenten dat ze kon mopperen was wanneer ze tijdens haar geliefde bezigheid, graven, door een andere hond gestoord werd. Skye was lui, koppig, eigenwijs en oneindig lief, ze had een prachtig gevoelig karakter. Ze was altijd in de buurt als iemand zich verdrietig, ziek of ongemakkelijk voelde. Ze heeft in een hospice veel tranen in haar krullende vacht gehad omdat ze de ultieme troosthond was. Skye was tot in elke vezel trouw en ze hoorde bij ons als geen ander. Er zijn geen woorden voor het gat dat is ontstaan nu ze er niet meer is. Maar een schat aan dierbare herinneringen blijft. Ons zielsmaatje heeft ruim 12 jaar ons leven mooier gemaakt.


Bracia Rich Dark Hogmanay
'Gigha'

☆ 12-09-2012 - † 14-02-2022

Met heel veel verdriet hebben we plotseling, op Valentijnsdag, afscheid moeten nemen van onze allerliefste Gigha. Onmiskenbaar te vroeg, binnen 8 maanden na haar moeder Islay. Door de rust die ze vond in haar eigen mand met een van haar maatjes dichtbij haar, zag ik dat het goed was. Ze is bij ons geboren en bij ons gegaan.

Gigha laat geen nakomelingen achter. Ze was geen showhondje, alhoewel ze een paar leuke resultaten heeft behaald in haar jonge honden tijd. Ze leek niet op de voorgrond te treden maar ze was een belangrijke persoonlijkheid binnen de roedel, die het overzicht hield en de honden tot kalmte maande met haar eigen vocale inbreng. Ze leefde haar leven ongelimiteerd en ten volle. Ze was enorm actief, vol hartstocht en levenslust en kon niet zonder de anderen. Als er vier honden in de mand lagen kroop Gigha erbij, met zijn vijven was voor haar de slaap nog zoeter. Het woord "contactliggen" leek zij uitgevonden te hebben. Ze kon zo joelen dat het tot aan de overkant van onze straat te horen was en van alle honden was ze de meest gehoorzame. Ze was met een vingerknip bij je en als dat beloond werd met iets lekkers, brak de zon door op haar mooie snoetje. In de roerige zware tijd die we als gezin beleefden, zorgde Gigha voor warmte en troost en we zijn dankbaar voor elke minuut van haar aanwezigheid. We zullen haar ontzettend missen met haar zachte blik, haar diepgouden, aaibare vacht en haar onvoorwaardelijke trouw en liefde.


NVK Golden Sun van de Mighty Goldens
'Islay'
☆ 19-03-2010 - † 19-06-2021

Heel onverwacht, drie maanden na haar 11e verjaardag, heb ik mijn zo innig dierbare Islay moeten laten gaan. Ze was in 2016 met succes behandeld aan lymfeklierkanker en was een geruime tijd in remissie. In die periode was ze in een prachtige conditie, maar dan slaat de ziekte toch ineens toe en is er maar 1 mogelijkheid.. zorgen dat je lieveling niet hoeft te lijden.


Wat heeft ze een belangrijk deel van mijn leven meegemaakt. Ze kwam toen ze bijna 1 jaar was en met haar ontzettend sprekende "glimlach," zachtaardige en werklustige karakter had ze binnen de kortste keren een plek in mijn hart veroverd. Samen met Skye vormde ze de vrouwelijke tegenstelling van ons toen nog door reuen gedomineerde roedel. Het was een genot om met Islay de velden in te trekken en met haar te werken op onze eigen eenvoudige, maar o zo fijne manier. Daarnaast was ze in de show-ring, als het niet al te spannend was, zowel met mij als met vriendin Jinke een mooie verschijning. Wat ook regelmatig gehonoreerd werd tot aan haar Veteranenkampioenschap toe. Islay heeft ons twee heerlijke nesten gegeven en was een zorgzame en liefdevolle moeder.

Daarnaast heeft ze vele angstige, getraumatiseerde honden over een drempel geholpen door rustig contact met hen te zoeken en wat was ze lief voor de jonge honden die later kwamen. Ze laat een enorme leegte achter. 10 jaar liefde is een verstrengeling die niet weg te cijferen valt. Dank je wel, lieve Lay, voor al het goeds en moois dat we van jou mochten krijgen.


Jane
9-10-2015

Met veel verdriet hebben we onze Jane op 9 oktober 2015 moeten laten gaan. We vermoeden dat ze ruim dertien was, maar ze zou zomaar ook ouder kunnen zijn geweest.


Jane was een bijzonder hondje. Uitgebuit en als broodfokteefje niets gewend, behalve haar vele nesten. Toen ze 9 jaar was en haar laatste nestje niet meer de gewenste grootte had, is ze in een asiel terecht gekomen. Daar heeft de Belgische stichting "Adopteer een Hond" haar weggehaald en is ze onder de aandacht van Sandra Britsemmer en Wico van der Linden (kennel from Double Gold) gekomen. Met hen zijn een een prachtige symbiose aangegaan: zij zorgden voor Jane wat betreft de liquide middelen en wij boden haar de rust, ruimte en liefde die ze haar hele leven had moeten missen.

We hebben heel veel van haar gehouden want ondanks haar trieste verleden stond ze open genoeg voor een nieuw leven. In de ruim vier jaar dat ze bij ons was, heeft ze zoveel angsten en trauma's overwonnen dat ze een voorbeeld was van hoe een hondje kan opknappen als het uit een nijpende situatie wordt gehaald. Ze was in alles lief, gevoelig en nieuwsgierig. Die laatste eigenschap heeft haar geholpen om dingen te leren. Ze zou nooit kwispelen, dat reflex heeft ze niet ontwikkeld in de schuur waarin ze groot werd gebracht, maar ze liet wel degelijk merken dat ze aangehaald wilde worden en contact zocht. Dan kon ze naast je staan, stil, met een beetje een gebogen ruggetje maar met glanzende ogen. Ze was de lieveling van Bert en toen hij ziek was, meenden we dat Jane niet lang na hem het leven zou laten.Toch is ze nog ruim 10 maanden in hele goede doen geweest, voordat ze door acuut nierfalen en een heel kort ziekbed onder een t-shirt van Bert in haar eigen, door Sandra en Wico geschonken mandje, thuis is ingeslapen. Lieve Jane is nu weer bij haar grote vriend....


Noël Chico v.h. Heideduin
'Chico'

☆ 26-12-2000 - 18-11-2014

In een zware, ingrijpende periode hebben we onverwacht afscheid moeten nemen van de prachtige vriend die Chico was.
Hij kwam bij ons in augustus 2008, nadat hij door een trieste situatie herplaatst was. De oudere dame die hem liefdevol opnam kon echter deze krachtige geweldenaar niet goed aan tijdens de wandelingen en metveel verdriet gunde ze hem opnieuw een ander thuis.

Bert, de kinderen en ik waren er heel snel van overtuigd dat hij bij ons "hoorde" en zo kwam het dat hij een beetje mopperig en grommerig, met een grote knuffel de roedel binnen stapte. Hij was een fijngevoelige, in eerste instantie wat verwende man, maar al snel vond hij zijn rust en daarmee ook zijn plaats binnen het gezelschap van allemaal reuen en ontwikkelde hij zich tot een fantastisch maatje. Intelligent en evenwichtig met veel will to please en werklust, Chico had het allemaal. Naast Duffy was hij de stabiele factor in de groep en waar ik was, was hij. Tot op hoge leeftijd mankeerde hij nooit iets en achteraf heb ik er zelfs spijt van gehad dat ik hem niet heb ingezet als vader voor een nestje van een van mijn teefjes. Want Chico was van alle reuen de beste "nanny" voor de pups en nam zijn taak als aangenomen Opa uiterst serieus. We hebben intens van hem gehouden en hij heeft de ruim 6 jaar dat hij in ons leven was een stuk mooier gemaakt!


Doddle van Kempendal
'Noddy'

☆ 25-4-2002 - 28-3-2014

We stonden op de wachtlijst voor een pup bij Harry en Truus Broekmeulen in Budel. Hun geïmporteerde teefje Scotty (Rainscourt Tarantella) verwachtte een nestje van hun reu Duffy (Rainscourt Devil May Care). Ondanks dat de pups "van Kempendal" als achternaam zouden gaan krijgen, werden het 100% Rainscourt-nakomelingen.

Noddy kwam ons leven binnen als een enthousiast bolletje hond en dat enthousiasme heeft hij nooit verloren. Hij werd binnen de kortste keren zo'n belangrijk deel van ons gezin dat we niet alleen aan hem, maar ook aan het hele ras verslingerd raakten. Waar wij waren, was Noddy. Of dat nu in Frankrijk was, waarmee hij al met drie maanden mee naar toe ging, of op verjaardagen van familieleden die al lang niet meer leven. Cursussen, trainingen, shows, Noddy heeft het allemaal gedaan op zijn eigen vrolijke, ongecompliceerde wijze. Hij werd Sarnia's "hondenbroertje "zoals ze als klein meisje zei, en ze deed niets liever dan haar gezicht in zijn warme, zachte vacht verstoppen als ze verdrietig was.

Noddy heeft ons alles geleerd en nog veel meer. Zoveel waar we nog dagelijks mee te maken hebben in ons volle hondenleven. Van gezondheid tot opvoeding, hij was in alles het eerste. Hij schreef de geschiedenis van onze kennel. Toen hij als jonge hond een taxusvergiftiging opliep, heb ik me helemaal in het rauw voeren verdiept en ook daarin was Noddy de eerste die me leerde wat voeding voor een hond doet. Alle voorbereidingen voor een nestje, waarvan Noddy de vader zou worden? Met hem doorliepen we elke stap, waarvan we tot op de dag van vandaag nog profijt van hebben.

Noddy was van een onschatbare waarde voor alle honden die we later in ons gezin hebben opgenomen. Zonder zijn altijd zachtaardige, intens vrolijke aanwezigheid was er geen kennel ontstaan, geen vakantie-opvang, geen stichting Golden Age.

We moeten verder. Zonder Noddy. Zonder de hond waarmee onze kinderen opgroeiden, zonder dit dierbare gezinslid. Zonder de basis. Noddy is onze geschiedenis, maar de herinnering aan hem is onze toekomst. Dag lieverd. We dragen je altijd met ons mee.



Galic van Spokendam
'Bo'

☆ 29-11-2000 - 02-05-2012


Je slaat een enorme bres in ons roedel en in ons hart.
Te laat bij ons gekomen, te vroeg van ons gegaan, maar wat zijn we blij dat we ruim drie jaar van jouw ontzettende mooie, lieve aanwezigheid hebben kunnen genieten.Niet meer jouw "woewoew" bij het klaarzetten van de etensbakken, niet meer jouw altijd zwiepende staart, niet meer dat ongevraagde pootje, tot in je allerlaatste minuten, niet meer de enige echte Field Spitting Retriever, niet meer onze blije Bo. Bijzondere, gouden hond. We missen je.

"En als hij lacht, dan scheurt de hemel open. Er zweven lila strikjes naar benee.

De blinden zien, de lammen lopen. En er is elfstedentocht op de TV."

( Copywright Jeroen van Merwijk, bewerkt in een column over Bo op Tenderfeelings.net.)


Grote Sam

 ☆ 12-02-2001 - 03-08-2011

Vier dagen nadat we Duffy, de Pater Familias van ons roedel, hebben moeten laten gaan, vijf dagen na het plotselinge overlijden van Olly, is ons ook heel onverwacht "Grote" Sam ontvallen.

Deze mooie man had acute klachten die- naar het zich eerst liet aanzien- te maken hadden met een oude kwaal, maar de verschrikkelijke waarheid was dat Sam's lijf geteisterd werd door een zeer agressieve ziekte die binnen enkele uren tot de dood zou leiden.

Lieve Sam, zo kort bij ons. Het was een dierbare tijd. Hij laat een leegte achter, zo groot en imposant als hij was.


NVK Rainscourt Devil May Care

'Duffy'
☆ 30-09-1997 - 30-07-2011


Op 30 juli 2011 is onze lieveling, onze prachtige, speciale Duffy rustig ingeslapen binnen zijn eigen roedel.Stamvader van onze Goldenliefde, spil van onze hondengroep, ruggengraat van onze kennel: Duffy heeft ons alles gegeven wat we willen behouden. Het verlies is groot, het moment was goed. Duffy was mijn "Once in a Lifetime Dog" Hij zal in al onze eigen honden voortleven.


"You have left my life, but I'am sure you'll never leave my heart..
Now I know as the years go by
I'll hear your bark, see your smile
each time I see the sky.
Always close, never far away,
You live in me, every single day...
Every time as I close my eyes
You'll reappear.
Yesterday is here.."



Silence Dream Inspector Lewis
'Lewis'

☆ 4-10-2007 - 15-01-2010

Met overweldigende verbijstering hebben we onze lieve, schitterende Lewis op 15 januari plotseling moeten laten inslapen, nadat een onafwendbare acute ziekte hem fataal werd.

Het is niet te begrijpen dat het leven van een jonge hond zo afschuwelijk snel verwoest kan worden door een onzichtbare sluipmoordenaar.

Lieverdje, het is onvoorstelbaar dat je niet meer kwispelend opstaat, dat we je nooit meer over je fluwelen oortjes kunnen strelen en dat we niet meer kunnen genieten van jouw Gouden aanwezigheid. Twee jaar is te kort.


Gypsy
☆ 30-09-1998 - 12-11-2009

Hij was een hond met ervaring, toen hij op 9 jarige leeftijd in het asiel belandde. Opgegroeid in een druk huishouden met maar liefst acht kinderen. Het ging altijd goed. Gipsy was rustig, gemakkelijk en meegaand. Maar het jongste kind bleek niet goed tegen zijn haren te kunnen. Dus werd zijn leven tussen de mensen verruild voor een leven achter tralies. Lang zou dat niet duren want het beleid wilde dat een hond van negen jaar die langer dan een half jaar een plaats in het asiel bezette, een spuitje zou krijgen. Gipsy zat er al vijf maanden.

Onze eerste indruk was meteen de goeie. Een schat van een hond, lief voor alles en iedereen. We hadden Lewis, toen een nog jonge hond, bij ons en die adopteerde Gipsy ogenblikkelijk als Grote Vriend. Tijdens de lange autorit terug zaten ze al tegen elkaar aan. Gipsy stapte het huis en het roedel binnen alsof hij er altijd was geweest. Gipsy genoot van het buitenleven. Hij kon naar hartenlust rollen in de mesthoop, of in een modderige sloot. Hij zwom niet echt maar vond het heerlijk om langs het water te scharrelen. Hij kon helemaal opgaan in zijn eigen wereldje maar kwam onmiddellijk terug als je hem riep.

We zijn dankbaar dat hij een tijd ons leven heeft verrijkt en we zullen zijn lieve koppie met de zachte, bescheiden uitdrukking niet kunnen vergeten.Lieve Gips... Het is goed geweest.

Milo
☆ 11-06-1998 - 20-07-2008

In januari 2007 ging ik in Austerlitz werken, schuin tegenover het asiel. Elke dag als ik op de bushalte stond te wachten, zag ik die Golden met zijn gouden vacht op het veldje springen. Als een gekooide leeuw sprong hij heen en weer, heen en weer. Week in, week uit. In mei knielden we op een zaterdagmiddag, heel impulsief, voor zijn kenneltje. Zijn open blik, die mooie, smeltend bruine ogen...die prachtige snoet. Hij zou bij ons moeten horen.

Uit zijn papieren bleek dat hij niet de gemakkelijkste hond was: hij had een verleden, had zware rugklachten en zijn toekomst leek getekend doordat hij een klein kind had afgesnauwd. Maar toevallig hadden wij wel de gemakkelijkste honden en daardoor durfden we het aan om hem bij ons op te nemen.

Milo.... een nieuwe naam, een nieuw leven.Hij nam dat nieuwe leven aan met alle vier zijn pootjes. Hij begon glorieus met een zwempartij in de bosvijver en plaatste zich na een halve week als de directeur van het roedel. Milo ontpopte zich als een ontzettende levensgenieter. Wat kon hij door de modder rollen met zijn stijve pootjes in de lucht, wat kon hij zwemmen, wat kon hij rommelen en rennen, wat kon hij veel met weinig. Er was geen andere hond die zo zorgvuldig een doosje met eieren uit de boodschappentas naar de keuken droeg. Of een komkommer, een zak tomaten of een pakje ontbijtspek. Milo gaf het ongeschonden af om dan vervolgens met wapperende oortjes te springen van plezier als hij ervoor beloond werd.

Milo had nog langer zichzelf moeten zijn. . Maar hij is op zijn geheel eigen wijze, pijnloos en zacht, over de Regenboogbrug gegaan te midden van zijn roedel, waar hij zich zo in was gaan thuis voelen. We hebben een zielsmooie tijd gehad met hem en hij was een zielsmooie vent. Hij is bij ons Milo geworden. Zo zullen we hem altijd blijven herinneren...